Bydgoski Festiwal Operowy – wieczór holenderski

W programie BFO można było przeczytać: Combattimento Consort Amsterdam (bo to o tym zespole właśnie mowa) cieszy się sławą w kraju i za granicą. Zespół jest znany z wysokiego poziomu przedstawień i z różnorodnego, często zaskakującego, mało znanego repertuaru. CCA daje 50 występów rocznie.

Taki standard. I na pewno dla kogoś, kto w ogóle o CCA nigdy nie słyszał, niczego wielkiego ten zapis nie zapowiadał. Nie był też w stanie wiele do tego dodać gospodarz wieczoru dyrektor Sławomir Pietras, jako że uczciwie przyznał, iż utworu, który CCA na festiwal do Bydgoszczy przywiózł, czyli „Orlanda” właśnie, po prostu nie zna i nigdy wcześniej tej opery Haendla nie słyszał. Zapowiadał się więc intrygujący wieczór, choćby z tego powodu, że gość był zagraniczny, a tych dyrektor artystyczny BFO zwykł ściągać do Bydgoszczy z tzw. wysokiej półki…

Z nut … grali, jak z nut

To jednak, co usłyszeliśmy przeszło wszelkie oczekiwania. Opera (trudna jednoznacznie do określenia – buffa czy fantastyczna, romantyczna czy psychologiczna?) na pewno barokowa, więc już sama w sobie niełatwa w odbiorze. W tekście i w scenach mocno pogmatwana, choć jak to zazwyczaj bywa, w treści dość banalna – ona kocha nie tego, który tej miłości oczekuje, a on zrozpaczony, że to nie ta, którą chce mieć, miłość wyznaje kolejnej, trochę przypadkowej. A na to zagmatwanie nakłada się jeszcze szaleństwo, z którego wyzwala Orlanda sprowadzony z niebios przez czarodzieja kordiał.

Jan Willem de Vriend poprowadził piętnastoosobową orkiestrę perfekcyjnie. Brzmiała wspaniale, co pewnie ją samą trochę zadziwiło, bo niektórzy jej członkowie przyznali wcześniej, że nie do końca mieli wyobrażenie, w jak wspaniałej sali wystąpią. Widać było przy tym, że muzycy czerpią wielką radość z tego co robią, a bez wątpienia potrafią grać Haendla i muzykę jego czasów tak wspaniale, bo gry takiej muzyki, na instrumentach charakterystycznych dla epoki, od początku się uczyli i teraz się w niej specjalizują.

Kontratenor był pierwszy

Wyzwaniem dla przeciętnego widza i słuchacza był też śpiew Jana Kullmanna, znakomitego kontratenora. Ten rodzaj głosu stosunkowo rzadko na tak długo pojawia się na scenie, a że głos Kullmanna uznać można za wybitny, tak więc i tu wrażenie było fascynujące. Nie on jeden jednak zadziwiał. Gdybym miał brawami oceniać, to… równie rzęsiście nagrodziłbym Angelikę czyli Amarylis Dieltiens i Orlanda czyli Annę Traub (choć odrobinę mi to w odbiorze przeszkadzało, że w roli dzielnego i szalonego rycerza występuje kobieta).

No i tak oto cały ten zespół rozgrzał do żywego festiwalową publiczność. Wysmakowaną zresztą bardzo, przyznaję. Dwa wieczory wcześniej ta sama publiczność podniosła się z krzeseł i biła gromkie brawa artystom, którzy swoimi głosami i grą firmowali łatwy w odbiorze musicall. I wstać zatem było łatwiej. Ale podczas tego holenderskiego wieczoru wstać było o wiele trudniej, bo i sztuka była znacznie trudniejsza w odbiorze. Ale nikt nie miał wątpliwości, że wstać warto, bo moment wcześniej mieliśmy do czynienia z prawdziwymi mistrzami. Z mistrzami – dumnie dodam – których Bydgoszczy z całą pewnością mogłoby pozazdrościć co najmniej kilka dużych miast w Polsce, które … takiej imprezy, jak festiwal operowy u siebie nie mają