Dawne Chwytowskie Przedmieście

Początku XV wieku to okres kształtowania w Bydgoszczy przedmieść, które położone były przy głównych drogach wylotowych z miasta. Tak tez obok Przedmieścia Gdańskiego czy Bernardyńskiego na drodze wylotowej w kierunku Wielkopolski powstało Przedmieście Chwytowskie zwane również Poznańskim.

W XVI i XVII wieku opieka nad ubogimi i chorymi związana była ściśle z działalnością kościoła. Tak więc zgodnie z kultem miłosierdzia chrześcijańskiego, opiekę nad ubogimi, chorymi, samotnymi i starcami prowadził kościół. Funkcjonujący na terenie tego Przedmieścia kościół św. Trójcy oraz nieistniejący szpitalny kościół Świętego Krzyża. Ten ostatni znajdował się w miejscu obecnych budynków nr 12 i 14 przy ul. Poznańskiej. Ówczesny burgrabia zamku bydgoskiego Walenty Kołudzki ufundował kościołowi szpital i kaplicę z przytułkiem. Szpital św. Krzyża spełniał przede wszystkim funkcje opiekuńczo-przytuliskową, a w niewielkim stopniu stopniu leczniczą.

Miejsce dawnych miejskich rogatek i drogi wylotowej na Poznań i Nakło. Tu w roku 1885 na mocy testamentu właścicielki majątku Rupienica - Luizy Gisse-Rafalskiej wybudowano okazałą willę zaprojektowaną dla samotnych, zamożnych panien. Rezydentki musiały pochodzić z inteligencji, być rodowitymi bydgoszczankami, bądź co najmniej pięć lat mieszkać w tym mieście. Obowiązkiem ich było wnieść posag w wysokości 1200 marek i przestrzegać surowego regulaminu placówki. Po wojnie budynek przejęła Wojskowa Komenda Uzupełnień.

Ulica Grudziądzka. Na mocy testamentu dziedziczki majątku Rupienica - Luizy Gisse-Rafalskiej zbudowano w latach 1884/85 u podnóża Wzgórza Wiessmanna, bogatego w alejki, fontanny i tarasy widokowe, dom dla samotnych dobrze sytuowanych panów. Obiekt ten dawał schronienie 42 panom, w tym 17 stałym rezydentom, którzy po wniesieniu odpowiednich opłat, mieli zapewnione mieszkanie, światło, opał, opiekę medyczną i pogrzeb. O wyżywienie musieli się starać sami. Rezydenci musieli mieć ukończone 55 lat i mieszkać w Bydgoszczy od co najmniej 20 lat. Budynek pełnił swoją funkcję do 1951 r. Po zbudowaniu domu starców na ul. Mińskiej, stał się kamienicą lokatorską. Budynek położony jest blisko bujnej zieleni pobliskiego parku obok Wzgórza Dąbrowskiego.

Ulica Grudziądzka 45. Ówczesne władze miejskie chcąc kultywować tradycję Chwytowskiego Przedmieścia, jako dzielnicy ludzi samotnych, w latach 1927/28 wybudowały ten obiekt z przeznaczeniem na dom starców dla biednych i bezdomnych obojga płci. Obecnie obiekt zajmuje Sąd Rejonowy.