Droga Krzyżowa ulicami Bydgoszczy

Sytuacja, która przytrafiła mi się przy końcu Drogi Krzyżowej, mogła równie dobrze zdarzyć się dwa tysiące lat temu. Wąskimi uliczkami kroczą ludzie. Idą za krzyżem, mijani przez tych, którzy podążają w przeciwnym kierunku. W tej grupie jest kilku, rozbawionych wypitym piwem, nastoletnich chłopców. Jeden z nich zaczepia mnie, pytając zaniepokojony:
-Co tu się dzieje? Co się stało?!
- Taki duży chłopczyk i nie wie? - próbuję zażartować, myśląc, że dopiero co usłyszane pytanie, jest także żartem?
Ale chłopak był autentycznie zaniepokojony, więc już poważnie spytałem:
- Ty naprawdę nie rozumiesz tego, co tu się dzieje?
- Ktoś ważny umarł? Tak? - odpowiada młodzieniec pytaniem na pytanie.
- Tak. Pan Jezus!
Chłopak zawstydził się, spuścił głowę. Nie wiem, czy poszedł za kolegami, którzy zdążyli już przejść kilkanaście metrów, czy stojąc w miejscu wzrokiem odprowadzał krzyż, który niesiony na ramionach przez jego rówieśników oddalał się w przeciwnym kierunku...