Kioski "Ruchu" cieszyły się popularnością, jednak przegrały z konkurencją

Kioski nazywano „małymi domami towarowymi”, jako że poza prasą, biletami komunikacji miejskiej i papierosami, których sprzedaż była podstawą ich działalności, oferowały mnóstwo innych artykułów codziennej potrzeby (poza spożywczymi).

Kryzys sieci „Ruchu” nastał w połowie lat 80., kiedy cała gospodarka ledwie dyszała. Nie chodziło jednak w tym przypadku o brak towarów, powszechny dla całej sieci handlowej, ale o braki kadrowe i niskie zarobki. Coraz więcej kiosków było czynnych w skróconych godzinach (formalnie miały funkcjonować od 6 rano do 20) z braku chętnych do sprzedaży.

W Bydgoszczy liczba czynnych kiosków spadała, na niektórych osiedlach nawet poniżej 50 proc., jako że ich prowadzenie opłacało się jedynie emerytom i rencistom.

Związkowcy z „Ruchu” jako główny powód braku kioskarzy podawali przepisy, które zobowiązywały osoby podejmujące pracę do złożenia tzw. zabezpieczenia gotówkowego w wysokości pięciodniowego utargu. Nie była to niska kwota dla przeciętnego Polaka, w dodatku trzeba było znaleźć co najmniej czterech żyrantów spoza rodziny gotowych podpisać zobowiązanie spłaty wartości całego towaru znajdującego się w kiosku w przypadku ich utraty.

Drugą przeszkodą był sposób zarabiania kioskarzy, uzależniony od prowizji od sprzedaży. W okresie, kiedy masa towarowa była znikoma, dochody prowadzących tę działalność drastycznie spadły. Kierownictwo firmy szukało różnych rozwiązań, m.in. podniesiono stałą część wynagrodzenia, wprowadzono dodatki za pracę w niedziele, jednak nowe przepisy i tak nie okazały się zadowalające. W Bydgoszczy liczba czynnych kiosków spadała, na niektórych osiedlach nawet poniżej 50 proc., jako że ich prowadzenie opłacało się jedynie emerytom i rencistom. Sytuacja uległa pewnej poprawie dopiero w latach 90., po przemianach, jednak na krótko. Na elastycznym, wolnym rynku, monopolistyczna sieć musiała przegrać z konkurencją.