Mieszając Zeppelinów z Coltranem, czyli Adam Bałdych Quartet [relacja]

Przyjęło się i chce się myśleć, że jak skrzypce to muzyka klasyczna albo folkowa. W paradę tego myślenia wchodzą kolejno Stephane Grappelli, Nigel Kennedy, Michał Urbaniak i Zbigniew Seifert.
Nazwisk to zbyt dużo i już zbyt znanych, aby je spokojnie zignorować i uznać, że to nieliczne i nic nieznaczące przypadki łamania stereotypu dotyczącego wykorzystania skrzypiec w muzyce.

Zwłaszcza gdy w rzędzie za nimi ustawiają się kolejni, których nazwiska pretendują do tego, aby być coraz głośniejszymi i coraz częściej wymawianymi. Wśród nich pojawia się dzisiaj Adam Bałdych. Ledwie 25-letni, lecz  rozpoczynający już światową karierę skrzypek, zawitał do Bydgoszczy ze swym zespołem, aby zagrać koncert w klubie Eljazz.

Zobacz galerię foto z koncertu Adama Bałdycha

Bałdych należy do tej generacji muzyków, któremu nie wpajano od młodego, z konserwatywnym przeświadczeniem, jakiej muzyki słuchać a jakiej nie, co należy nazywać muzyką a co hałasem. Sam rozsądzał to według własnego mniemania.

Ta wolność wyboru jest też jedną z pierwszych rzeczy, jaką słychać w jego grze. Gra on na skrzypcach niesłychanie swobodnie, jego improwizacje nie noszą w sobie brzemienia muzyki klasycznej, jak często u skrzypków bywa, a chciałoby się wręcz powiedzieć, że skrzypce w jego grze są wymyślane na nowo, wyjmowane z cezur muzycznych, które im niegdyś przypisano.

Bałdychowi udało się pozbawić skrzypce anachroniczności jaką nieraz zyskują w kontakcie z muzyką jazzową i sprawił, że brzmią w niej niemniej naturalnie, co trąbka czy saksofon.

Repertuar i kompozycje jakie grał kwartet to kolejny dowód na ich otwartość artystyczną. Muzyka balansowała od niepowstrzymanych, rozpędzających się do szaleńczego tempa, podszytych niemalże rockowym riffem nagrań (jak chociażby "Diabeł Boruta") po piękne, liryczne ballady z iście filmowymi tematami i wyraźnie słyszalnym akcentem słowiańskim (m.in. "The room of imagination" z ich nowej płyty).

I taka jest właśnie muzyka Bałdycha - ognista i idylliczna zarazem. Mieszają się w niej dźwięki spod znaku "gitar" i "saksofonu" i nie narzuca ona sobie żadnych ograniczeń. Nie daje się zaszufladkować, po inspiracje sięgając tam, gdzie tylko ma na to ochotę.

Tego wieczora Adamowi na scenie towarzyszyli także muzycy, których nie sposób pominąć. Byli to Piotr Orzechowski na keyboardzie (kolejny z młodych muzyków wyrastający na światową sławę - pierwszy Polak i najmłodszy zdobywca pierwszej nagrody na Montreaux Jazz Piano Competition); nowojorski perkusista - świetny Dana Hawkins oraz już po raz drugi na scenie w trakcie tej edycji festiwalu - Andrzej Święs, którego piękne i niezwykle melodyjne sola kontrabasu powoli stają się jego znakiem rozpoznawczym.

Panowie nie zdążyli nawet zejść ze sceny, ani kurtuazyjnie schować się w kantorku, aby publiczność mogła wywołać ich na bis. Oklaski rozległy się natychmiast po "ostatnim" nagraniu i trwały dopóki zespół nie zaczął znowu grać.
Na koniec było "coś innego", pstryczek w nos dla całej muzycznej niezależności i standard - "Yes or No" Wayne'a Shortera.

Zobacz też:
Pejzaż bez Ciebie - Breakout	Acid Drinkers w Estradzie	US3 w Estradzie	Blogi MM: Cmentarz Starofarny
Dołącz do MMBydgoszcz.pli napisz artykuł! Poinformuj nas, co się dzieje w mieście. Pochwal się swoimi zdjęciami, komentuj wpisy i załóż własnego bloga!
» dodaj artykuł	» dodaj zdjęcia	» dodaj wydarzenie	» dodaj wpis do bloga