Bohdan Zadura: Pisanie zaczęło się z niesłychanej nieśmiałości

Autor opowiadał m.in. o początkach swojej literackiej drogi. Jak twierdzi, tworzenie zrodziło się z nieśmiałości. Dzieli się wspomnieniem z dzieciństwa:
- Stałem na ulicy, pod sklepem. Przechodził ksiądz, który spytał moją mamę: A co ten chłopczyk tak kiwa głową? A ja chciałem powiedzieć „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus", ale nie miałem odwagi. Może trudno w to uwierzyć, ale kiedyś w ogóle nie potrafiłem mówić. Potem usprawiedliwiałem sobie małomówność ideologią, że skoro piszę, to nie muszę mówić, ale gdzieś 25 lat temu zaczęło się to zmieniać. Już nie boję się ani czytania, ani mikrofonu.

Z klasycznej biblioteczki w domu pamięta m.in. „Pana Tadeusza”.
- Z ilustracjami Maji Berezowskiej. Prawdopodobnie odebrałem to jako pierwszą książkę pornograficzną. Zosia w bieliźnie dla chłopięcej wyobraźni to było coś dużo większego niż późniejsze „świerszczyki”.

Młody Zadura pisał też z dziecięcego zachwytu nad naturą. Jako 10-latek napisał wiersz o potędze morza. Potem, po kilku tekstach, natchnienia zabrakło, ale wróciło ono, kiedy poeta w wieku 15 lat nieszczęśliwie się zakochał.
- Dość naiwnie wydawało mi się, że utrwalę swoje przemijające wzloty. Napisałem szalenie romantyczny wiersz, a kiedy po dwóch tygodniach go przeczytałem, okazało się, że doskonale pamiętam stan, w jakim go pisałem, natomiast w samym wierszu nic z tego nie ma… To była pierwsza lekcja tego, że sztuka jest sztuczna.

Pod koniec liceum wiedział już na pewno chce pisać wiersze, ale nie wiedział jak. Postanowił więc naśladować mistrzów.
- Pomyślałem, że to co jest drukowane w prasie kulturalnej, na pewno ma jakąś wartość i jak napisze podobnie do autora, który mi się podoba, czegoś się nauczę. I był to kres terminowania u wielu mistrzów.