Teren obecnego Placu Teatralnego nazywany był niegdyś przedmieściem gdańskim. Pod koniec XIVw właśnie na przedmieściu gdańskim karmelici wznieśli swój klasztor. Początkowo budowla była drewniana, jednak już w połowie wieku XVI została ona zastąpiona murowaną.
Historia kompleksu mówi, że po sekularyzacji klasztoru w 1816 roku budynek poklasztorny został przeznaczony na szkołę, a kościół sprzedany cztery lata później. To właśnie fundamenty sprzedanego kościoła oraz leżącej nieopodal bramy gdańskiej są obecnie badane przez archeologów przy ulicy Focha.
Pierwszy obiekt teatralny w Bydgoszczy powstał na fundamentach rozebranego przyklasztornego kościoła karmelitów, z którego pozostawiono jedynie wieżę. Te niewielki klasycystyczny budynek spłonął 30 sierpnia 1835 roku, jak wiele innych teatrów europejskich w tym czasie. Niezwłocznie odbudowany tego samego roku, nowy teatr miejski posiadał scenę oraz widownię na 300 osób. Szybki rozwój miasta oraz potrzeba kultury sprawiły, że już w latach 60. XIX wieku teatr był stanowczo za mały. Dlatego też pod koniec następnego dziesięciolecia znacznie go powiększono. Niestety i ten budynek podzielił losy poprzednika, płonąc doszczętnie 24 marca 1890 roku.
Natychmiast podjęto decyzję o budowie nowej, reprezentacyjnej budowli, podkreślającej rangę miasta Bydgoszczy. Ponieważ nowy teatr miał być znacznie większy od swoich poprzedników, podjęto również decyzję o rozebraniu niszczejącej wieży byłego kościoła karmelickiego. Projektem nowej dumy bydgoszczan zajął się berliński architekt Herlich Selinng. Przedsięwzięcie pochłonęło 450 tysięcy marek, a jego realizacja przepływała w błyskawicznym tempie. Budowa ruszyła na jesień 1894 roku i zakończona została w dwa lata później, 4 października 1896 roku.
Fasada i lewa część teatru
Nowy teatr był prawdziwą dumą bydgoszczan. Część przednia mieszcząca widownię zwieńczoną piękną fasadą skierowana była w stronę Placu Teatralnego. Druga część, wyższa od poprzedniej, mieściła scenę, garderoby i inne pomieszczenia pomocnicze.
Fasada teatru
Wejście główne prowadziło przez trzy pary drzwi do korytarza z kasami. Tu mieściły się również drzwi prowadzące do klatek schodowych w wieżach, prowadzących na drugą kondygnację balkonów. Ta część teatru przeznaczona była dla biedniejszych bydgoszczan. W razie pożaru teatru biedota wychodziła ostatnia i, jak w Titanicu, miała marne szanse na przeżycie.
Plan widowni teatru
Widownia teatru podzielona była na kilka stref. Na parterze mieściły się przednie rzędy, liczące 300 miejsc, oraz rzędy tylne na 68 widzów. Na piętrze umiejscowiony był balkon z 117 miejscami i dwie loże po bokach, mieszczące razem 36 gości. Druga kondygnacja balkonu, na którą prowadziły wspomniane wcześniej klatki schodowe w wieżach, przeznaczona była dla 210 miłośników teatru.
Widok na widownię ze sceny
W styczniu 1945 roku gmach teatru miejskiego został uszkodzony w stopniu umożliwiającym jego odbudowę. Niestety ocalałe główne mury oraz wnętrze rozebrano w maju 1946 roku, pozostawiając niesmaczną pustkę, którą widzimy codziennie krocząc Starym Miastem…
Artykuł przygotowany na podstawie filmu „Teatr miejski w Bydgoszczy: wirtualna podróż do przeszłości”. Zobacz też:__
- Montaż telebimu dobiegł końca
- Bydgoszcz na zdjęciach - dawniej i dziś
- Spacer między epokami w 128 odsłonach
[
](https://bydgoszcz.naszemiasto.pl/pink-floyd-ozyje-w-bydgoszczy/ar/c13-2933850)
Bohaterka Senatorium Miłości tańczy 3
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
