Spektakl składa się z trzech części, z których każda powstała na bazie tekstu wybranego bloga. Projekt został przygotowany specjalnie na Festiwal BlogTXT w Grazu, gdzie teatry z różnych krajów prezentowały „krótkometrażowe” inscenizacje pamiętników znalezionych w sieci.
Stary Teatr jako jeden z nielicznych zdecydował się uszanować autorów blogów i nie ingerować w ich tekst, ograniczyczając inscenizację do minimum, a posługując się raczej formą ascetycznego monodramu. Przygotowaniem scenariuszy na podstawie blogów zajęli się Dorota Masłowska, Jacek Poniedziałek i Szymon Wróblewski.
Trudna droga bloga na deski
Jak zauważają reżyserowie, blog jest formą efemeryczną, nigdy nie zamkniętą, ilustrującą świat inaczej niż książka, prasa czy telewizja.
- Zadziwiła nas różnorodność tematów podejmowanych na blogach – przyznają twórcy projektu. Rzeczywistość ukazywana w blogu jest często bardzo zintegrowana ze światem dla nas znajomym, ale jednocześnie intymna. Tu twórcy przywołują przykład autorki ocierającej się o ważne wydarzenia kulturalne, operującej w swoich notkach znanymi nazwiskami, a jednocześnie tajemniczą, nie ujawniającą się jako konkretna postać.
- W blogach podniecające jest to, że autor naprawdę żyje! – zauważają.
Selekcja materiału do projektu nie była zadaniem łatwym. Stary Teatr zorganizował odczyt próbek 27 wyszukanych w sieci blogów, a do wyboru zaprosił publiczność, od której napłynęło 180 głosów. Wypadkową głosowania i decyzji komisji złożonej z pracowników teatru było wskazanie blogów Anny Andrychowicz-Słowik, Aliny Bogusławskiej i Kasi Kosteckiej.
- Apelujemy tutaj do Alinki, żeby odezwała się do nas, tak jak obiecała, i napiła się w końcuz nami wódki! – w rozmowie o autorach tekstów wtrącają spontanicznie reżyserowie.
Małgorzata Hajewsks-Krzysztofik przyznaje, że do ostatniej chwili prac nad swoją częścią projektu, „Niebieską sukienką”, próbowała znaleźć formę, w jakiej mogłaby zaprezentować komentarze jako integralną część blogowej twórczości.
- Nie udało mi się jednak znaleźć sposobu.
Kiedy po festiwalu blogowym okazało się, że projekt, pierwotnie mający być jedynie próbą scenicznego zobrazowania specyfiki bloga, zaczął funkcjonować jako teatr, twórcy spotkali się z zarzutem, że przynoszą do teatru teksty niskiej jakości. Korzystanie z słów znalezionych w sieci, będących fragmentarycznym ujęciem rzeczywistości, przez wielu krytyków uznawane jest za przejaw kryzysu języka teatru.
- Zauważmy jednak, że krótka forma jest znakiem naszych czasów – swój szacunek do źródła, jakim jest blog, uzasadniają twórcy. – Przychodzi mi na myśl Etgar Keret, który pisze głównie krótkie opowiadania. Dziś nie potrzebna jest ogromna powieść, by coś wyrazić.
- Poza tym wiele z tych blogów charakteryzuje naprawdę wysoki poziom literacki – przypomina Szymon Kaczmarek.
Z drugiej strony, jak zauważa Radek Rychcik, dla autora bloga internetowy dziennik jest najczęściej czymś przeciwnym fragmentaryzacji: próbą ułożenia własnego życia w całość.
- Blog wydaje mi się raczej gestem ochronnym przed tą wszechobecną fragmentaryzacją treści.
Prawda a kreacja internetowa
Jak twierdzą reżyserzy „Blogów”, paradoksalnie w postaciach wykreowanych w sieci bardzo często, na zasadzie psychodramy, widoczna jest prawda o człowieku, jego emocjach i stanach.
- Blogi są więc dla teatru inspirujące, a demokracja, jaką obserwujemy w procesie tworzenia takiego projektu jest piękna – podsumowuje Dyrektor Teatru Polskiego Paweł Łysak.
Bohaterka Senatorium Miłości tańczy 3
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
