Zabytek w parku Henryka Dąbrowskiego

Moja podróż życia - Capadocja - Wyżyna Anatolijska

Wieżę Ciśnień budowano w latach 1898-1899, a do użytku oddano w 1900 r. według projektu architekta Franza Marschala. Od samego początku przeznaczono jej rolę punktu widokowego, chociaż podstawowym zadaniem bydgoskiej Wieży Ciśnień, jak każdej budowli tego typu, było zapewnienie dostaw wody do każdego budynku mieszkalnego, użyteczności publicznej i przemysłowego.

Funkcję tę Wieża Ciśnień pełniła niemal przez 90 lat do 1990 r., kiedy to ostatecznie wyłączono ją z eksploatacji. Na uwagę zasługuje, że została wzniesiona w duchu stylistyki neogotyckiej, widocznej szczególnie w wykrojach licznych i różnorakich okien oraz blend, które są wąskie i strzeliste. Można też w niej zauważyć liczne elementy neobarokowe, szczególnie w części detali architektonicznych wykonanych z cegły profilowanej na wzór wczesnego baroku.

Przez dziesiątki lat nikt nie kwapił się by przywrócić jej pierwotny wygląd estetyczny, aż tu nagle przypływ pieniędzy unijnych niemal zmusił władze miasta do renowacji i odnowy tego pięknego zabytku. Ma ona kształt cylindrycznej bryły, pokrytej stożkowym dachem z latarnią i pomostem obserwacyjnym, powyżej którego znajduje się stroma wieżyczka z 6 oknami facjatowymi i iglicą.

Odnowiona i oddana do użytku publicznego stała się atrakcją nie tylko dla bydgoszczan, ale również dla turystów zagranicznych. Wieża stała się miejscem spotkań twórców i publiczności, a Miejskie Wodociągi wyremontowały i zaadaptowały wieżę na muzeum historii bydgoskich wodociągów. Otwarcie muzeum nastąpiło 30 października 2012. Jako bydgoszczanin z wielkim zadowoleniem przyjmuję wszelkie pozytywne zmiany zachodzące w naszym mieście, chociaż do Torunia, z którym rywalizujemy, nadal nam daleko.

Opracował Zbigniew Ziółkowski